Όσο μεγαλώνουμε στον καθρέφτη της ζωής μας, τα γενέθλια του καθενός αποτελούν τον φύσικο πρόλογο της περίσκεψης για όσα έχουν γίνει, για όσα γίνονται και για όσα θα θέλαμε να γίνουν. Ανήμερα της 64ης γήινης περιστροφής μου γύρω από τον ήλιο, δημοσιοποιώ σήμερα ένα από τα ποιήματα της αγαπημένης μου αδελφής Κατερίνας, που μου χάρισε ως δώρο.
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Μέσα σε μία αγκαλιά,
σ΄ ασπρόμαυρη φωτογραφία,
άνοιξαν μάνα τα πανιά
τα χρόνια μου γερά σκαριά
ταξίδεψαν μ΄ όνειρα πολλά στην ιστορία…
Τι να ξεχάσω, τι να θυμηθώ;
Τα λέει μια παλιά φωτογραφία,
όλα, κι όλου του κόσμου τα παιδιά
– από της μάνας τρυφερά την αγκαλιά –
αγκάλιασαν τη γη με φαντασία.
…στο πίσω μέρος γράμματα θαμπά,
στέλνει η μάνα δάκρυα στον πατέρα
κι ένα ενθύμιο στιγμής
με τα καλά μιας Κυριακής
γίνεται πιόνι στον αγέρα…