Της Κατερίνας Ν. Κολυδά *
“ΤΟ ΔΩΡΟ”
Είναι ημέρα συλλεκτική με πλείστες εντυπώσεις,
μια μέρα σφόδρα ανθηρή σε περιπτώσεις κι επιπτώσεις …
H επιθυμία συνευρέθηκε τελικά με την τυχαιότητα και την αναγκαιότητα και με λανθάνοντα εμβρυουλκό τον προγραμματισμό, από τύχη δόθηκε πνοή και παλμός στην κουρασμένη ελπίδα της αναμονής, στην κουρασμένη από αναβολές και ματαιώσεις προσδοκία χαράς …
Είναι μια πολύ απρόσμενη ημέρα, συγκυρία των πραγμάτων και των ενεργειών που οδηγούν στα πράγματα, ασυναίσθητα αλλά με συναισθήματα κι ίσως, για τούτο ακριβώς τον λόγο, όλα έρχονται κι ας παρέρχονται για κάποιους…
Έτσι είναι η ημέρα η σημερινή, γόνιμη σε έμπνευση και δημιουργία, για διάφορους και όχι κατ΄ ανάγκη παρόμοιους λόγους…
Διάσπαρτες αφορμές με οδηγούν σε αποσυμπίεση εκείνων που με πιέζουν – είτε με την ομορφιά είτε την ασχήμια τους …
Χρησιμοποιώντας λογοτεχνικά μοντέλα επιστρατεύω όλη την συγγραφική μου δεινότητα για να πλασάρω με πλέον επίκαιρο και καινό τρόπο, τη ζωή του κενού του ανθρώπου …
Είναι ημέρες που έχω μια γαντζωμένη πάνω μου ανάγκη που με πνίγει, μια ανάποδη ανάγκη σκαρφαλωμένη στα βάθη της θλίψης, είναι ημέρες που γερνώ σε μια αντίστροφη πορεία που με απομακρύνει από το μέλλον – το γαντζωμένο απ΄ το παρελθόν παρόν μου, φταίει – είναι ημέρες στάσιμες, οκνηρές και φίλαυτες…
Είναι μέρες που δρω με κανόνες που μου επιβάλλονται από μια άρρωστη ανάγκη να συμβιβαστώ όχι με τη ζωή, αλλά άλλοτε με τον καταστροφισμό της ψυχεδελικής μας εποχής, κι άλλοτε με τον ανθρώπινο εγωισμό …
Έτσι κατοικώ στο σώμα και την ψυχή που μου δόθηκε….
Μόνιμη κάτοικος μιας αραχνιασμένης καστροπολιτείας, όπου η ερημιά και η ματαιοδοξία μπερδεύονται και μακελεύονται με τα φαντάσματα των άτεγκτων Eρινύων… κι εγώ εμμένω σε αυτόν τον καταιγισμό – με στωικότητα, δήθεν για να μπορέσω να εξιλεωθώ…
Ακούγεται οξύμωρο μα δεν είναι…
Είναι ημέρες που η άρρωστη αυτή ανάγκη με σπρώχνει στο τέρμα κι εγώ θέλω απλά να ζήσω…η αγωνία μου βρίσκεται στο τέλμα της ανθρώπινης φύσης όταν αυτή δηλώνει παραίτηση από την απαίτηση να ζήσει…ή πολλές φορές και το αντίθετο – όταν διεκδικεί δίχως όρια και απαιτεί να επικρατήσει στα πάντα…
Πολύ καλά καταλάβατε λοιπόν …
Είναι η θλίψη,η κατάθλιψη και η σύνθλιψη της εποχής μας … η δική μου, η δική σας, η δική μας σύγχρονη αρρώστια….
Γιατί μην μου πείτε ότι υπάρχουν ημέρες που η αρρώστια αυτή δεν σας εξασθενεί, δεν βεντουζώνει πάνω σας τα πλοκάμια της, δεν σας γερνά παρότι σταματά κυριολεκτικά τον χρόνο πάνω της κι εκεί, πάνω στο δικό της ίχνος , δεν αφήνει να βυθίζεται το πέλμα της ζωής σας σβήνοντας τα ίχνη της ψυχής ;
Όμως …
Είναι ημέρα συλλεκτική με πλείστες εντυπώσεις,
μια μέρα σπάνια ανθηρή σε περιπτώσεις κι επιπτώσεις…
Η ιδιοτροπία της μοιάζει να φέρνει σε διλήμματα την Άτροπο…
Είναι μια πολύ απρόσμενη ημέρα, συγκυρία των πραγμάτων και των ενεργειών που οδηγούν στα πράγματα, ασυναίσθητα αλλά με συναισθήματα κι ίσως, για τούτο ακριβώς τον λόγο, όλα έρχονται… κι ας παρέρχονται για κάποιους…όλοι και όλα είναι εδώ δίπλα μας, τώρα ….
Δεν είναι μόνον η προσμονή τους ζωή, δεν είναι μόνον η θύμησή τους ζωή, είναι κι η παρουσία τους ζωή…
Είναι μια ημέρα, μια ζωή, με όλους κι όλα εδώ δίπλα μας ανά πάσα στιγμή…
Κι εμείς δεν επιτρέπεται να είμαστε απόντες…
Να προσπαθούμε για να τα αντέχουμε τα δύσκολα, να προσπαθούμε για να τα έχουμε τα επιθυμητά, να προσπαθούμε για να τα παρέχουμε τα ζητούμενα…λέω και ξαναλέω, για να το πιστέψω, πρώτα εγώ η ίδια, σε ώρες που ασφυκτιά η παγκόσμια ανθρώπινη συνείδηση, που κατακρεουργείται η αξιοπρέπεια, το φιλότιμο ή ότι άλλο μας έχει απομείνει, σε έναν κόσμο που κτυπά και κτυπιέται αλύπητα…
Και συνεχίζω να λέω και να ξαναλέω, σε ένθερμο τόνο…
Ο κόπος κι η προσπάθεια είναι οι συνεργάτες μας …
Ο εαυτός μας κι ο καθρέφτης του είναι οι συνάνθρωποί μας ….
Είναι μια ημέρα, μια ζωή, με όλους κι όλα έτοιμα να βρουν το νόημά τους επιτέλους….
Είναι μια ημέρα όμορφη, μια ημέρα εποικοδομητική, μια ημέρα που με το άρμα του ήλιου να ρέει φως στο στερέωμα επιμηκύνεται η ζωή…μια ημέρα είναι τυχερή….για όσο κυλάει η ζωή με της Κλωθώς το νήμα … κι όσο για αύριο, η Λάχεσις κληρώνει για τον καθένα από εμάς το τυχερό του το λαχείο…
Όλα με μεθούν, λέξεις, δοξασίες και σύμβολα δανεισμένα από την αρχαιότητα ως το σήμερα, όλα εξυμνούν την σοφία που διέπει όλη την πλάση, τι έχω πάθει;
Είναι νύχτα, πολύ περασμένα μεσάνυχτα και πλησιάζουν Χριστούγεννα…δεν σκόπευα να γράψω κάτι σχετικό και πόσο μάλλον να το δημοσιεύσω…όμως δεν κρύβω ότι, το εγχείρημά μου αυτό το οφείλω στο πνεύμα των Χριστουγέννων και όχι τόσο στην αισιοδοξία ή στην καλοσύνη μου ως άνθρωπος.
Άλλωστε, γνωρίζω πολύ καλά, όπως κι εσείς πιστεύω, ότι όλοι μας στην προσπάθειά μας να γίνουμε δάσκαλοι που διδάσκουν (και ίσως δεν κρατούν τον λόγο τους κάποιες φορές…!) φοράμε τα καλά μας ενδύματα, προσωπεία και λόγια, για να καλλωπίζουμε την ψυχική ένδεια της εποχής και της νοοτροπίας που μας κυβερνά…
Το εγχείρημα τούτο όμως προκύπτει ως φόρος τιμής στην γλυκύτητα και την αγνότητα των παιδικών μας χρόνων – όλοι μας λίγο ως πολύ τα έχουμε εξιδανικεύσει και φυλάξει στα φυλλοκάρδια μας , όλοι μας τα βιώνουμε ξανά ειδικά κάτι τέτοιες μέρες όπως είναι τα Χριστούγεννα.
Η ημέρα που είναι μια ημέρα επιούσια…
η ημέρα που μας δίνει την ευλογία της στον χρόνο και τον χώρο, να υπάρξουμε και να συνυπάρξουμε στην γη , μας ξαναδίνει την ταυτότητα μας ως άνθρωποι, αλλά και την δυνατότητα να προσδώσουμε την αξία και την ποιότητα που της αρμόζει στην ταυτότητα αυτή…
Τι κι αν μπερδεύονται γλυκά, μεθυστικά, ασυγκρότητα στο νου μου, αρχέγονες μνήμες, χρησμοί, δοξασίες, είδωλα και εικόνες;
Η συμπαντική μνήμη μου διοχετεύεται σε αγώγιμες διεξόδους, στην προσπάθειά της να βρει τρόπο να εκφραστεί…
Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο είναι…
Κοντεύουν ξημερώματα και νιώθω κουρασμένη, γράφω εδώ κι ώρες, μα κάτι με κρατάει ακόμη σε εγρήγορση….
Είναι που πλησιάζουνε Χριστούγεννα σε λίγο κι αυτό σημαίνει λίγη θλίψη μα κι υπέρμετρη χαρά…
Είναι μια ημέρα που ήρθε και που έχει κάτι για μένα…
Είναι μια ημέρα που ήρθε και που έχει κάτι για σένα…
Είναι μια ημέρα που ήρθε και που έχει κάτι για όλους μας…
ένα δώρο, ας πούμε…
γιατί είναι δώρο να είμαστε άνθρωποι,
γιατί είναι δώρο να έχουμε συνανθρώπους,
γιατί είναι δώρο η ίδια η ζωή,
δώρο όμως είναι κι η συνέχειά της …
Χριστούγεννα πλησιάζουν …
Η ανθρωπότητα εξακολουθεί βέβαια, μετρώντας ήττες και νίκες, να ελπίζει και να ζει… μα ως πότε;
Ένα δώρο – αναγκαίο και απαραίτητο – δεν έχει φτάσει ακόμη σε αυτήν…
Εκείνο το δώρο που έχει σταλθεί ήδη στην ανθρωπότητα με τη γέννηση του Θεανθρώπου…
Εκείνο, το δώρο της αγάπης και του αλληλοσεβασμού, δεν έχει φτάσει – δυστυχώς – ακόμη στην ανθρωπότητα ή μήπως βρίσκεται κάπου παραπεταμένο;
* Η Κατερίνα Ν. Κολυδά είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και ζεί στην Άνδρο . Γράφει από την εφηβική της ηλικία και μέχρι σήμερα έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές με τίτλους «Ετησίες» το 2005, «Ρεμβασμός» το 2009 και «Περίπατος» το 2011 ενώ την ίδια χρονιά εξέδωσε ένα βιβλίο με επιστολές και διηγήματα με τίτλο «Κι έχουμε και λέμε…». Φέτος το καλοκαίρι, μας κατέπληξε με τη νέα της ποιητική συλλογή με τίτλο «Καιρός ναυαγοσώστης». Είναι αδελφή μου και είμαι περήφανος γι αυτήν !
