Από το προσωπικό του Blog o Πάνος Σαββόπουλος μας διηγείται την ιστορία της δίωξης ενός ρεμπέτικου τραγουδιού από τη Μεταξική δικτατορία της 4ης Αυγούστου του 1936. Πρόκειται για τη “Βαρβάρα”, του Παναγιώτη Τούντα, η οποία ηχογραφήθηκε -μάλλον- αρχές του 1936, έγινε διάσημη αμέσως, τραγουδιόταν παντού και πουλούσε απίστευτα…
Τραγούδησε ο Στελλάκης Περπινιάδης και έπαιξε η ορχήστρα του Γιουβάν Τσαούς. Βέβαια δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι το τραγούδι είναι δημιούργημα του Γιουβάν Τσαούς -μάλιστα στην ηχογράφηση, αυτός έπαιξε τον ταμπουρά του-, αλλά λόγω του …πιπεράτου περιεχομένου των στίχων του φοβήθηκε να βάλει το όνομά του και έτσι ανέλαβε να το κυκλοφορήσει ο Τούντας, λόγω του ότι ήταν πασίγνωστος και με βαρύ όνομα, ως καλλιτεχνικός διευθυντής της εκδότριας δισκογραφικής εταιρείας, της Κολούμπια. Ακούσετε τώρα τη “Βαρβάρα” και προσέξετε πολύ τα στιχάκια, γιατί αυτά ήταν που επέφεραν τις διώξεις και το σίριαλ…
Please accept YouTube cookies to play this video. By accepting you will be accessing content from YouTube, a service provided by an external third party.
If you accept this notice, your choice will be saved and the page will refresh.
Ανάρπαστο το τραγούδι τόσο εδώ όσο και στο Αμέρικα, όπου την ίδια χρονιά, 1936, το δισκογράφησε ο εκεί μεγάλος και τρανός στις γραμμοφωνήσεις, Τέτος Δημητριάδης. Αλλά εκεί δεν είχε ούτε δικτατορία, αλλά ούτε και Αναγκαστικό Νόμο 45/1936, για να το απαγορέψουν . Για ακούστε και την εκδοχή του Τέτου, αδελφού του πασίγνωστου γελοιογράφου Φωκίωνα Δημητριάδη.
Το πονηρό περιεχόμενο των στίχων της “Βαρβάρας”, συνδέθηκε με την κόρη του δικτάτορα Λουκία η οποία λέγεται -και γράφεται, μέχρι σήμερα- ότι ήταν ιδιαίτερα παθιασμένη με το σεξ και ότι αυτό συνιστούσε μεγάλη ντροπή για τον πατέρα της. 
. Ο …λαουτζίκος, βέβαια τη φχαριστιότανε τη δισκογραφική του Βαρβάρα! Κι όταν αγόραζε το δίσκο της τον κράταγε αγκαλιά και τον χάιδευε. Διάσημη, λοιπόν, η “Βαρβάρα” και στο …στόμα όλων, είχε πουλήσει πάνω από 90.000 δίσκους (ρεκόρ!) και προφανώς έτσι είχε μπει περισσότερο στο μάτι των σκοτεινών -και κυρίως των στερημένων- ψυχών, αυτών που συνήθως αποκαλούν τις μεγάλες χαρές της ζωής αμαρτίες… Ταυτόχρονα ξιφούλκησαν κι οι εντολολήπτριες φυλλάδες της εποχής γράφοντας λίβελλους εναντίον της “Βαρβάρας” (αλλά στο βάθος στρέφονταν γενικότερα εναντίον του ρεμπέτικου, ικανοποιώντας έτσι και τα …παλικάρια του “ελαφρού”). Έτσι, όμως, στρώθηκε το …χαλί για να παρέμβει άμεσα το διαβόητο “Υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού”. Και ίσα που είχε κλείσει μήνα στην εξουσία η δικτατορία, εκδόθηκε εγκύκλιος η οποία απαγόρευε την κυκλοφορία της “Βαρβάρας” και μάλιστα ποινικοποιούσε την πώληση, την ακρόαση, ακόμα και το τραγούδημά της.
Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1936, μάλιστα, παραπέμφθηκαν σε δίκη οι Λαμπροπουλαίοι (εκδότες του δίσκου, Κολούμπια είπαμε…), ο Τούντας (συνθέτης), ο Στελλάκης (τραγουδιστής) και 90 καταστηματάρχες που πουλούσαν την …αμαρτωλή “Βαρβάρα”. Οι εκδότες Λαμπροπουλαίοι απαλλάχτηκαν, γιατί είπαν ότι υπεύθυνος των δισκογραφικών εκδόσεων ήταν ο Τούντας. Ο ίδιος ο Τούντας πλήρωσε ένα βαρύτατο πρόστιμο, ενώ ο Στελλάκης πλήρωσε μεν μικρό πρόστιμο, αλλά δέχτηκε αυστηρή επίπληξη επειδή αν και ιεροψάλτης, ερμήνευσε ένα τέτοιο ανήθικο άσμα. Απολαύστε τώρα τον Στελλάκη να διηγείται τα της δίκης.
Αμέσως μετά τις καταδίκες -δεν είχε βγει καν η χρονιά- κυκλοφόρησε νέο τραγούδι (“Η Μαρίκα η δασκάλα”) το οποίο είχε την ίδια ακριβώς μελωδία με αυτό της “Βαρβάρας”, αλλά διαφορετικά στιχάκια. Τα νέα στιχάκια είχαν κι αυτά την ερωτική πονηράδα τους, όχι όμως σαν της “Βαρβάρας”. Μάλιστα το νέο τραγούδι κυκλοφόρησε από την Κολούμπια με τον Στελλάκη και από την Οντεόν με τον Ρούκουνα Αμέσως απαγορεύτηκε κι αυτή η εκδοχή της “Βαρβάρας”, οπότε οι …δράστες, αφού περίμεναν ένα χρόνο, κυκλοφόρησαν το 1938 νέα εκδοχή, το “Μανωλιός και Δημητρούλα“, στην ίδια πάντα μελωδία και με ερμηνευτή τον Στελλάκη. Νέα απαγόρευση κι αυτού του τραγουδιού, για να αποδειχτεί για πολλοστή φορά ότι οι παντός είδους δυνάστες έχουν μία καταπληκτική ευχέρεια στο να αυτοεξευτελίζονται …τραγικά!
Μ’ αυτό και με κείνο, φτάσαμε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, οπότε η μελωδία της “Βαρβάρας” χρησιμοποιήθηκε για το αντιμουσολινικό τραγουδάκι “Άκου Ντούτσε μου τα νέα”, το οποίο κυκλοφόρησε ακριβώς το 1940.
Πάντως η μουσική της “Βαρβάρας-Αμιρσούδας” δεν είναι καθόλου πρωτότυπη και μοναδική, αφού τη βρίσκουμε και σε σκοπούς άλλων χωρών της περιοχής, όπως για παράδειγμα της Ρουμανίας και της Τουρκίας.
Για ακούστε σας παρακαλώ το τουρκικό κομμάτι Romeli Honoru με τον Talip Özkanb και θα καταλάβετε. Μόνο μη μπερδευτείτε με τους ρυθμούς, που είναι 2/4 στα ελληνικά τραγούδια και 7/8 στο τουρκικό.
Please accept YouTube cookies to play this video. By accepting you will be accessing content from YouTube, a service provided by an external third party.
If you accept this notice, your choice will be saved and the page will refresh.
RUMELI HONORU, TALIP ÖZKAN
Πηγή : Πάνος Σαββόπουλος- https://www.panossavopoulos.gr/p/blog-page_96.html