Ένα από τα τραγούδια που έχουμε τραγουδήσει όλοι είναι και το “Οδός Αριστοτέλους”, σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που συμπεριλαμβάνονταν στον ομότιτλο δίσκο που κυκλοφόρησε το 1974. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στο ένθετο της “Καθημερινής” “100 δίσκοι και η ιστορία τους” είχε αναφερθεί στη “γέννηση” του τραγουδιού:
«Εκείνο τον καιρό ο Γιάννης έμενε στο πατρικό του, ένα μικρό διαμέρισμα πολυκατοικίας, γεμάτο φασαρία. Εκεί τον συναντούσα όποτε έπρεπε να δουλέψουμε. Κουβεντιάζαμε, πίναμε, ξανακουβεντιάζαμε, ξαναπίναμε και το βράδυ έφευγα σχεδόν μεθυσμένος, έχοντας στις τσέπες μου μια – δυο κασέτες με μελωδίες. Γιατί, τα περισσότερα τραγούδια που έχω γράψει με τον Σπανό είναι πάνω σε μελωδίες: μου έδινε ο συνθέτης τη μουσική κι εγώ “κάρφωνα” στις νότες τους στίχους. Στην “Οδό Αριστοτέλους”, όμως, η δουλειά έγινε αλλιώς. Έγραψα πρώτα τους στίχους και ακολούθησε ο Γιάννης με τις μουσικές του (…). Για τραγουδιστές είχαμε συνεννοηθεί με τον Μάτσα να χρησιμοποιήσουμε τον Πάριο, τον Καλατζή και την ανερχόμενη τότε Αλεξίου. Φυσικά, το γενικό πρόσταγμα στην υπόθεση έπειτα από μας το είχε ο Πάριος, που το όνομά του ήταν ήδη μεγάλο. Με αυτό το δεδομένο, ο Σπανός θέλησε να του δώσει την “Οδός Αριστοτέλους”. Εγώ, όμως, είχα αντίρρηση. Πίστευα μεν ότι ο Πάριος θα το ξεσκίσει το τραγούδι, αλλά ήθελα να βοηθήσουμε και την Αλεξίου, που όλα έδειχναν ότι θα εξελιχθεί σε σπουδαία τραγουδίστρια. Μαζευτήκαμε, τα είπαμε, τσακωθήκαμε, αλλά τελικά, έγινε αυτό που ήθελα. Βοήθησε πολύ και ο Πάριος, που μπροστά στην επιμονή μου, υποχώρησε. Έτσι, το τραγούδι το είπε η Χαρούλα και χάλασε τον κόσμο. Μάλιστα η ίδια λέει, έκτοτε, ότι από αυτό το τραγούδι κατάλαβε ότι είναι τραγουδίστρια».
Please accept YouTube cookies to play this video. By accepting you will be accessing content from YouTube, a service provided by an external third party.
If you accept this notice, your choice will be saved and the page will refresh.
Κεντρική ηρωίδα της ιστορίας είναι η Αργυρώ, ένα αγοροκόριτσο που ήταν ο αρχηγός της αλητοπαρέας της πλατείας Κυριακού (αργότερα πλατεία Βικτωρίας). Ο Νίκος Αναγνωστάκης στο ogdoo.gr είχε σκιαγραφήσει το πορτρέτο του κοριτσιού αυτού, μεταφέροντας τα λόγια του στιχουργού: «Η Αργυρώ ήταν ένα άσχημο κορίτσι, φορούσε κοντό παντελόνι, έβριζε, έκλεβε, ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμη για καβγά και θύμωνε όταν την φώναζαν με το παρατσούκλι “καγκουρό”. Η μάνα της ήταν μια σκελετωμένη φουκαριάρα που είχε ανοίξει ένα καφενεδάκι στην Αριστοτέλους και έψηνε καφέδες στους μεροκαματιάρηδες μισοτιμής. Αφεντικό στο μαγαζί ήταν ο γιος της ο Σπύρος ο “Μανιαμούνιας”. Ένας αδύνατος σκελετωμένος κι αυτός (…) Το μυαλό του δεν έκοβε πολύ και έκανε πάντα λάθος στα ρέστα και όταν παρίστανε τον νταή στην αδελφή του, η Αργυρώ τον πλάκωνε στις γρήγορες.
Στη Κατοχή η Αργυρώ είχε κασελάκι και γυάλιζε παπούτσια, ιδίως των Ιταλών στρατιωτών. Μια μέρα διασχίζοντας κάθετα τη Δεριγνύ δεν πρόσεξε και την παρέσυρε ένα καμιόνι που οδηγούσε ένας Αυστριακός φαντάρος κι έσπασε χέρια και πόδια. Ο Αυστριακός την πήγε στο νοσοκομείο και με τα πολλά τη γιάτρεψε. Εκεί, αποκαλύφθηκε ότι το λουστράκι δεν ήταν αγόρι. Κι ο αυστριακός οδηγός, που τη χτύπησε συνταράχτηκε. Κι αποφάσισε, να σταθεί πλάι στην Αργυρώ και την οικογένειά της. Ο Αυστριακός, το πε και το ‘κανε. Η Αργυρώ, έγινε καλά, μεγάλωσε, παντρεύτηκε. Μα τα δύσκολα τα μαρτυρικά χρόνια, που πέρασε, σαν παιδί, άφησαν στην ψυχή της, τα ίχνη τους. Αργότερα η Αργυρώ χτυπήθηκε απ’ την αρρώστια και κατέληξε, ψυχοπαθής, στο Δαφνί. Όπου, η Φωτεινή, πέθανε
Κάπως έτσι η Αργυρώ έγινε τραγούδι και γράφτηκε με χρυσά γράμματα στο πάνθεον της Ελληνικής δισκογραφίας…