Το λαμπρό μετέωρο της 21ης Σεπτεμβρίου 2021

Ένα εντυπωσιακά λαμπρό μετέωρο ,  “συνελήφθη” από τις κάμερες του kopaida.gr στις 23:08 το βράδυ της Τρίτης (21/09/2021 ). Η λήψη έγινε από Λειβαδιά κοιτώντας ανατολικά.

Βίντεο που φέρεται να καταγράφεται η πτώση του μετέωρου από κάμερα στη Λιβαδειά, ενώ υπήρξαν πολλές αναφορές θέασης της πτώσης στην Αττική, την Αιτωλοακαρνανία, τον Έβρο, την Αρκαδία και αλλού.

Πολλοί εντυπωσιάστηκαν από την μεγάλη λάμψη του μετεώρου (πιθανής βολίδας) , που παρά την τοπική συννεφιά έγινε ορατή σε πολλές περιοχές της Κεντρικής Ελλάδας. Για τον γήινο παρατηρητή, τα μετέωρα που πέφτουν στη γη τις πρώτες πρωινές ώρες έχουν τις μεγαλύτερες ταχύτητες και είναι πιο δύσκολο να τα δούμε, ενώ τις πρώτες βραδινές τις μικρότερες. Αυτό συμβαίνει γιατί τις πρώτες πρωινές ώρες προστίθεται η ταχύτητα περιφοράς της Γης στην ταχύτητα των μετεώρων, ενώ τις πρώτες βραδινές αφαιρείται.

Κάμερα του Μετεωρολογικού Σταθμού Αχαρνών, που βλεπει Ανατολικά. Η ακριβής ώρα ήταν 23:09:01

ΟΡΙΣΜΟΙ

Ας δώσουμε όμως πρώτα κάποιους βασικούς ορισμούς .  Μετέωρο είναι το φωτεινό φαινόμενο που προκύπτει από την είσοδο ενός στερεού σώματος από το διάστημα στην ατμόσφαιρα της Γης, ενώ μετεωροειδές λέμε το στερεό σώμα από το οποίο προκύπτει το μετέωρο. Η βολίδα όπως αυτή που αναφερόμαστε είναι το μετέωρο του οποίου η λαμπρότητα φτάνει ή ξεπερνά αυτή των λαμπρότερων πλανητών. Θεωρώντας λοιπόν ότι ο λαμπρότερος πλανήτης, η Αφροδίτη, στην λαμπρότερη φάση της έχει μέγεθος -4,7, μπορούμε να πούμε ότι βολίδες είναι τα μετέωρα για τα οποία m ≤ – 4,7. Τέλος ο μετεωρίτης είναι το τμήμα του μετεωροειδούς το οποίο δεν εξαερώνεται, αλλά φτάνει μέχρι την επιφάνεια της Γης.

ΟΙ ΜΕΤΕΩΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ 

Μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα Ευρωπαίοι μελετητές συνειδητοποίησαν ότι οι μύθοι & οι δοξασίες που αναφέρονταν στα μετέωρα & στους μετεωρίτες προϋπήρχαν των γνωστών αρχαίων πολιτισμών και αναφέρονταν ήδη από την εποχή των πρωτόγονων ανθρώπων. Αρχαίοι πολιτισμοί χρησιμοποιούσαν στην Αμερική εδώ και πάνω από δέκα χιλιάδες χρόνια το μετεωριτικό μέταλλο για την δημιουργία εργαλείων και όπλων. Ο ερχομός τους στην γη αποτελούσε πολλές φορές αφορμή και λειτουργούσε ως προάγγελος των γεγονότων που αυτοκράτορες, βασιλείς, στρατηγοί & θρησκευτικοί ηγέτες σκόπευαν να επιβάλλουν, σημαδεύοντας την ιστορία των λαών τους. Τι πιο εντυπωσιακό άλλωστε από μία εξαιρετικά φωτεινή βολίδα σε κάθοδο, με ταχύτητα που ξεπερνά τα 40χλμ. το δευτερόλεπτο, που συνοδεύονταν πάντοτε από ηχητικά φαινόμενα που ξεπερνούσαν κατά πολύ το φράγμα του ήχου και γινόταν αντιληπτά από πολύ μεγάλες αποστάσεις – περισσότερο από 250χλμ.– προκαλώντας τον φόβο, το θαυμασμό και δημιουργώντας την εντύπωση ότι επρόκειτο για οιωνούς που δίνονταν στους ανθρώπους και είχαν θεϊκή προέλευση.

Στην Αρχαία Ελλάδα είχαν την ονομασία κεραύνιοι λίθοι, διότι οι Έλληνες πίστευαν ότι οι λίθοι αυτοί έπεφταν στη γη υπό την μορφή κεραυνών. Αργότερα ο Πλίνιος τους αναφέρει σαν Lapis Fulminis, και σημειώνει πως οι λίθοι αυτοί κατά την πτώση τους, έσχιζαν δένδρα και βράχους, και φόνευαν ανθρώπους και ζώα. Στην λαϊκή γλώσσα είχαν την ονομασία «αστροπελέκια» ή «σπεκλάρια» (περισσότερα εδώ) . Στην κατηγορία των κεραύνιων λίθων, κατατάσσεται και ο όρος «βαίτυλοι». Οι βαίτυλοι είχαν σχήμα τσεκουριού, κώνου ή παραλληλεπιπέδου, και ήταν αντικείμενο στην «λιθολατρεία», κυρίως στους σημιτικούς λαούς.

Στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεσις Κεφάλαιον ΚΗ) αναφέρεται η λατρεία των λίθων στην περιγραφή του ονείρου του Ιακώβ. Ο Ιακώβ, αποκοιμήθηκε σε ένα λίθο, και είδε σε όνειρο μία σκάλα όπου ανεβοκατέβαιναν άγγελοι. Ο Ιακώβ συνομίλησε με τον Θεό, και μόλις ξύπνησε, απέδωσε την συνομιλία του με τον Θεό, στον λίθο που χρησιμοποίησε ως προσκέφαλο. Τον λίθο αυτόν αργότερα τον μετέτρεψε σε βωμό. Οι βαίτυλοι περιγράφονται επίσης στα παλαιά κείμενα σαν «αερόλιθοι, οίτινες έπιπτον περιφλεγείς εκ του ουρανού».

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΙΤΩΝ

Γνωστές τοποθεσίες όπου υπάρχουν πιθανές αναφορές σχετικά με την λατρεία μετεωριτών στην Αρχαία Ελλάδα είναι ο Ναός της Άρτεμης στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, ο οποίος είχε κατονομαστεί τον 2 Π.Χ. αιώνα ως ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου. Σύμφωνα με την παράδοση το προσωπείο της Θεάς Άρτεμις είχε πέσει από τον ουρανό. Αργυροχόοι στην Έφεσο είχαν κατασκευάσει ομοιώματα της πέτρας αυτής από πολύτιμα μέταλλα και ορυκτά. Σύμφωνα με τον Wainwright οι επικουρικοί ναοί της Άρτεμις στην Πέργη, την Πόβλα και την Πισιδία αντικαθιστούσαν και αντιπροσώπευαν τον μετεωρίτη της Εφέσου.

Στην Μικρά Ασία υπήρχαν τρεις ναοί αφιερωμένοι στην Θεά Αφροδίτη, οι οποίοι είχαν σύνδεση με πιθανούς μετεωρίτες, ο ένας ήταν στα Άβακα μία ιερή τοποθεσία όχι μακριά από την Βίβλο, όπου αναφέρεται ότι αποτελούσε την δεύτερη τοποθεσία. Στο νησί της Πάφου κοντά στην Κύπρο αναφέρεται ότι βρίσκονταν η τρίτη τοποθεσία. Τα Άβακα θεωρήθηκαν ως ιερός τόπος από τότε που η έπεσε η Ουρανία Αφροδίτη με την μορφή «φωτιάς από ένα αστέρι». Η Αφροδίτη στους δύο άλλους ναούς που ήταν αφιερωμένοι σε αυτήν, στην Βίβλο και την Πάφο αντιπροσωπεύονταν και εδώ από έναν Ομφαλό, έναν επιμήκη κώνο μέσα σε ένα ναό με δύο κολόνες.

Τέλος στον ιερό ναό στους Δελφούς ο Ρωμαίος Παυσανίας γύρω στο 180 Μ.Χ. περιγράφει τον Ομφαλό που βρίσκονταν εκεί ως μία πέτρα μεσαίου μεγέθους, την οποία επάλειφαν με λάδι σε καθημερινή βάση και κατά την διάρκεια εορτών καλύπτονταν με μάλλινο περίβλημα. Σύμφωνα με τον μύθο που αναφερόταν στην τοποθεσία των Δελφών, ο Κρόνος είχε καταβροχθίσει και τους τέσσερις υιούς που του γέννησε η Ρέα (Κυβέλη) για να μην του πάρουν την εξουσία. Αλλά όταν γέννησε τον Δία του έδωσε να καταπιεί μία πέτρα αντί για το νεογέννητο βρέφος, προστατεύοντας έτσι το παιδί της.

ΜΕΤΕΩΡΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΡΗ 

Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη, πίνακας του Ιβάν Αϊβαζόφσκυ (1881)

Στο βιβλίο του Μιχαήλ Οικονόμου, “Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας ή ο Ιερός των Ελλήνων Αγών, 1873” σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι το βράδυ της 6ης προς την 7η Ιουνίου 1822, λίγο πριν την πυρπόληση της Τουρκικής  ναυαρχίδας στη Χίο από τον Κανάρη εμφανίστηκε ανάλογο φαινόμενο : «Όθεν (τα πυρπολικά) απαρατήρητα προχωρούντα εις προσέγγισιν προς τον τουρκικόν στόλον, εις έκτασιν μεγάλην ηγκυροβολημένον, το πλήθος των φαναρίων βλέποντα, δεν εδύναντο μακρόθεν να διακρίνουν, ούτε την θέσιν εκάστου, ούτε την απ’ αλλήλων απόστασιν. Εν δε τη απορία των ταύτη, μεγάλη τις βολίς, μεταίωρον ατμοσφαιρικόν, προελθόν εξ ανατολών και προς δυσμάς διαθέον, διαυγάσαν επί τινα χρόνον ως ημέρα, εβοήθησεν αυτούς να διακρίνουν τα μεγάλα του τουρκικού στόλου πλοία, και ιδίως την ναυαρχίδα, και τας θέσεις αυτών, και να διευθύνουν πρώραν κατ’ αυτών»

 

ΟΙ ΜΕΤΕΩΡΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ 

Ένας μετεωρίτης είναι το τμήμα του μετεωροειδούς που δεν πρόλαβε να εξαερωθεί και έτσι έφτασε μέχρι την επιφάνεια της Γης, και επομένως το αρχικό μετεωροειδές είναι επαρκώς μεγάλο. Να σημειώσουμε εδώ ότι για κάθε μετεωρίτη σίγουρα έχει προηγηθεί βολίδα, αλλά όχι και αντιστρόφως. Δηλαδή κάθε βολίδα δεν ακολουθείται από πτώση μετεωρίτη. Πόσο συχνά όμως πέφτουν μετεωρίτες στην επιφάνεια της Γης;

Όπως φαίνεται στην εικόνα , σε μια έκταση όπως της Ελλάδας πέφτουν κατά μέσο όρο 33 μετεωρίτες μάζας μεγαλύτερης του 1g μέσα σε ένα χρόνο. Όσο όμως αυξάνεται η μάζα τόσο σπανιότεροι γίνονται οι μετεωρίτες, όπως δείχνουν οι καμπύλες στο διάγραμμα. Για παράδειγμα, ένας μετεωρίτης με διαστάσεις λίγων δεκάδων μέτρων πέφτει στην επιφάνεια της Γης κάθε 500 χρόνια (Tunguska, Σιβηρία, 30 Ιουνίου 1908), ενώ ένας με διαστάσεις αρκετών χιλιομέτρων ή δεκάδων χιλιομέτρων, κάθε μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Να αναφέρουμε επίσης πως επικρατεί η άποψη ότι οι μετεωρίτες προέρχονται από αστεροειδείς, και όχι από κομήτες. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ουδέποτε έχει παρατηρηθεί βροχή μετεωριτών.

ΟΙ ΒΟΛΙΔΕΣ 

Εάν ένα μετεωροειδές μάζας 100g εισέλθει υπό γωνία 45 μοιρών  στην ατμόσφαιρα της Γης και έχει ταχύτητα 25m/s, θα μας δώσει ένα μετέωρο το οποίο στο λαμπρότερο σημείο του θα έχει μεγάλο μέγεθος (περίπου -5) . Εμείς τότε θα δούμε μια βολίδα. Οι βολίδες είναι πολύ σπάνιες καθώς μόνο ένα από αρκετές εκατοντάδες ορατά μετέωρα θα είναι βολίδα. Μόνο ένα από 10000 θα είναι λαμπρότερο από -8mag, ενώ ένας συστηματικός παρατηρητής μετεώρων, αν είναι τυχερός,  ελάχιστες βολίδες λαμπρότερες από την πανσέληνο θα δει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. 

Άλλες διαφορές των βολίδων από τα μετέωρα είναι το ότι σαφώς κατεβαίνουν σε μικρότερα ύψη, και συχνά δεν προλαβαίνουν να εξαερωθούν εντελώς, οπότε συνοδεύονται από πτώση μετεωρίτη. Επίσης, ενώ όπως είπαμε τα μικρά μετέωρα πρακτικά διατηρούν σταθερή την ταχύτητά τους σε όλη τη διάρκεια των φωτεινών φαινομένων, με τις βολίδες δεν συμβαίνει το ίδιο. Η ταχύτητά τους δηλαδή ελαττώνεται πολύ όσο κατεβαίνουν σε μικρότερα ύψη.

Πολλές φορές οι βολίδες συνοδεύονται από ήχους, και μάλιστα δύο ειδών. Ταυτόχρονα με την παρατήρηση της βολίδας καμιά φορά ακούγεται ένας ήχος ψηλής συχνότητας, κάτι σαν κρακ, χιςς κλπ, ενώ μετά από μερικά λεπτά ένας ήχος χαμηλής συχνότητας, κάτι σαν βροντή. Και οι δύο ήχοι είναι «κατευθυντικοί», δηλαδή μπορεί να ακουστούν από κάποιον παρατηρητή, αλλά όχι από κάποιον άλλο που απέχει μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα από τον πρώτο. Το περίεργο είναι στον ήχο ψηλής συχνότητας. Πώς είναι δυνατόν ένα ηχητικό κύμα να διανύσει μια απόσταση δεκάδων χιλιομέτρων σχεδόν ακαριαία, όταν η ταχύτητα του ήχου στον αέρα είναι το πολύ 340m/s;

Όπως φαίνεται στην παραπάνω εικόνα  η βολίδα κινείται μέσα στο γήινο μαγνητικό πεδίο, και η ουρά πλάσματος που αφήνει πίσω της συστρέφει τις μαγνητικές γραμμές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εκπομπή ενός ηλεκτρομαγνητικού κύματος λίγων KHz (ραδιοκύμα VLF), το οποίο κινούμενο με την ταχύτητα του φωτός φτάνει και στο έδαφος. Εάν εκεί συναντήσει βλάστηση, μετατρέπεται σε ηχητικό κύμα λίγο ψηλότερης συχνότητας, το οποίο γίνεται αντιληπτό από τον παρακείμενο παρατηρητή. Επειδή λοιπόν η μεγάλη απόσταση καλύφθηκε από το ηλεκτρομαγνητικό κύμα με την ταχύτητα του φωτός, ο παρατηρητής αντιλαμβάνεται τον ήχο σχεδόν ταυτόχρονα με την παρατήρηση της βολίδας. Την ίδια στιγμή με την παραγωγή του Η/Μ κύματος, η βολίδα, κινούμενη υπερηχητικά, παράγει επίσης και ένα κυλινδρικό κρουστικό κύμα το οποίο φτάνει στον παρατηρητή, αλλά με καθυστέρηση, όση χρειάστηκε ο ήχος για να διανύσει την απόσταση των δεκάδων χιλιομέτρων.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΟ ΠΤΩΣΕΙΣ ΜΕΤΕΩΡΙΤΩΝ ;

Εάν λάβουμε υπόψη μας την συνολική έκταση της ξηράς της Γης, το συνολικό πληθυσμό της, ότι 4 άνθρωποι καλύπτουν επιφάνεια 1m 2 , ότι καθένας μας κατά μέσο όρο βρίσκεται σε ανοικτό χώρο 2 ώρες ημερησίως και ότι ζούμε 100 χρόνια(!), βρίσκουμε ότι η πιθανότητα να μας κτυπήσει μετεωρίτης μεγαλύτερος του 1g είναι 1:1,5δις, για όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Επομένως δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας.

Παρά την αμελητέα όμως πιθανότητα, έχουν καταγραφεί δύο βεβαιωμένες περιπτώσεις κατά τις οποίες κινδύνεψαν άνθρωποι από πτώση μετεωρίτη. Στις 28 Νοεμβρίου 1954 η κυρία Annie Hodges από την Αλαμπάμα
κινδύνεψε στο σπίτι της από μετεωρίτη 4kg, ενώ ο δεκατετράχρονος Gerrit Blank πηγαίνοντας για το σχολείο τον Ιούνιο του 2009, κινδύνεψε από ένα μετεωρίτη με μέγεθος μικρού φασολιού ο οποίος του έξυσε το χέρι.

ΠΟΙΕΣ ΩΡΕΣ ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΙ ΜΕΤΕΩΡΙΤΕΣ ;

Τέλος, ας κάνουμε ένα συλλογισμό για το ποιες ώρες της ημέρας είναι πιθανότερο να έχουμε πτώση μετεωρίτη. Ένα μετεωροειδές δεδομένης μάζας έχει προφανώς μεγαλύτερες πιθανότητες να μην εξαερωθεί ολοσχερώς, και να δώσει μετεωρίτη, όταν έχει μικρή ταχύτητα. Ακολουθώντας λοιπόν το σκεπτικό της παραπάνω εικόνας , καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι πιθανότητες πτώσης μετεωρίτη είναι μεγαλύτερες τις απογευματινές και πρώτες βραδινές ώρες, σε αντίθεση με τον αριθμό των ορατών μετεώρων. Πράγματι, τα στατιστικά στοιχεία φαίνεται να επιβεβαιώνουν αυτό το συμπέρασμα.