“Επί – Σκέψης Κατ ΄οίκον …”
Έτσι έγραφε στο ιατρικό ανακοινωθέν.
Προς το παρόν και για άγνωστο ακόμη χρονικό διάστημα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Θα μένω σπίτι, σκέφτομαι. Ετέθη θέμα υγείας. Παγκόσμιο κι όχι μόνο προσωπικό.
Ήρθαν τα πάνω κάτω, δυστυχώς, για όλους μας, είτε το εννοήσαμε ήδη, είτε όχι.
“Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά” ακούγεται μελωδικά από το ραδιόφωνο η φωνή του Κατσιμίχα, μα είναι και τόσο δυσβάσταχτο το φορτίο, για όσους διαπιστώνουν κάτι τέτοιο.
Πόσο θλίβομαι κι ασφυκτιώ όταν παρά την “αόρατη” τούτη πανδημία, “βλέπω” αλλά δεν ξέρω εάν θα μπορώ να “επιβλέπω” την επίπτωσή της πάνω μου…
Ψυχραιμία!
“Σκέψου, σκέψου, σκέψου. Ήρεμα!”, λέω.
Μια πολύτιμη ευκαιρία μου δίνεται , έστω και με αυτήν την μορφή, την απρόσωπη, να “δουλέψω” με τον εαυτό μου.
Άλλωστε πότε άλλοτε μου δόθηκε η ευκαιρία να συντροφεύω την ψυχή μου με το αμυδρό θρόισμα των βημάτων της έρημης νύχτας, έτσι καθώς αυτή περιδιαβαίνει στο χρόνο, ανασκαλεύει, ανακατεύει, αμφισβητεί, ανακαλεί, αναζητεί, κάνοντας όνειρα ή βλέποντας τα όνειρά της σε έναν ύπνο που τη βυθίζει ολοένα στο χάος, κι όμως εξακολουθεί να αισιοδοξεί;
Δεν πτοούμαι λέω και ξαναλέω…γιατί θα έπρεπε άραγε να πτοηθώ από έναν εφιάλτη, εάν ξέρω -όπως τουλάχιστον μου έμαθαν έτσι – πως σε λίγο θα ξυπνήσω, θα αντικρίσω τον ήλιο, θα ακολουθήσω τα ειωθότα και την καθημερινότητά μου…
Είναι όμως έτσι ακόμη τα πράγματα ;
…και τότε, σβήνω το φως και ψελλίζω μια καληνύχτα στην ανθρωπότητα…
Πότε άλλοτε μου δόθηκε η ευκαιρία να ευχηθώ μια καληνύχτα στους γύρω μου; Πότε;
…μα οι ευκαιρίες υπήρξαν αρκετές, διαχρονικά – κακά τα ψέματα!
Πόλεμοι, λιμοί και καταποντισμοί, κάποιος μου ψιθυρίζει ένοχα.
Εγώ ο υπεράνθρωπος, μόνον σε τούτον τον πόλεμο, απηύθυνα ευχή σε κάποιους.
Κι είναι γιατί τώρα πια πολεμώ με κάποιον που δεν ξέρω από που έρχεται και που πάει, που δεν αντικρίζω, που δεν τον γνωρίζω για να μπορώ να τον αντιμετωπίσω. Κι είναι γιατί νιώθω πως πολεμώ μόνος. Ή μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα;
Θα μένω σπίτι…
να συντροφεύω την έρημη μέρα με το τρεμάμενο φως απ΄ το καντήλι της ελπίδας μου στο Θεό, για το αύριό μου, για το αύριο του κόσμου…
Ω, μα τον άγιο, εάν υπάρξει αύριο, θα ήθελα να υπάρχω κι εγώ μέσα σε αυτό….κι όσο για το πώς θα υπάρξει, θα ήθελα να κοπιάσω κι εγώ για να το φτιάξω όμορφο, για να το φτιάξω σαν τα όνειρά μου, τα μακρινά παιδικά μου χρόνια, για να το φτιάξω σαν το σπίτι μου!
Θα μένω σπίτι…
Φορέας ή όχι του ιού, το σπίτι μου δεν είναι επί ουδενί η φυλακή μου…το σπίτι μου δεν με περιορίζει, με ορίζει και με καθορίζει ουσιαστικά!
Και σαν κάποια που ετοιμάζει τις βαλίτσες της λίγο πριν μετοικήσει στο άγνωστο της νέας τάξης πραγμάτων, βιώνω την ανασφάλεια και τον φόβο της αλλαγής τούτης και της κρίσης μου, η ψυχή μου ζητά το στερέωμά της στη μάνα γη….
Θα μένω σπίτι…
Με τρομάζει και με φοβίζει η μοναξιά…
Μα δεν θα είμαι μόνη.
Ένα σπουργίτι κτυπά δειλά δειλά το τζάμι … αναζητώντας κάποια γωνιά μέσα στο τόσο κρύο της εποχής για να ζεσταθεί.
Ανοίγω το παράθυρο. Το σπουργίτι ανοίγει τις φτερούγες του και μπαίνει μέσα.
Μια επίσκεψη κατ΄ οίκον.
Για όσο χρειαστεί.
Θα μένω σπίτι, με ένα σπουργίτι.